Anton Marku (Kosovo/Österreich) wurde am 15. August 1971 in Gjakova (Kosovo) geboren, wo er Literatur studierte. Danach absolvierte er ein Jus-Studium an der Universität Pristina und schloss dann Masterstudien an der Universität in Wien ab. Seit vierzehn Jahren lebt und arbeitet Anton Marku in Österreich. Er schreibt vor allem Lyrik, aber auch kurze Erzählungen. Bisher hat er zwölf Gedichtbände und zwei Geschichtensammlungen veröffentlicht. Einige seiner Werke sind auch in die englische, deutsche, rumänische, kroatische, serbische, russische und arabische Sprache übersetzt worden.

 

 

 

Deutsch

 

 

EXIT

 

Ich bin aus mir herausgekommen

und ich sah

wie wenig es dem Leben ähnelten

meine bisherigen Tage

 

Ich begann zu zweifeln,

ob noch in mir

etwas tickt

 

Wenn mein Spucken geht

weiter als das Wort

und mein Alter

die Zeit belächelt

 

Ich fühle

wie eng mir passen

die Stunden, die mir noch bleiben

 

Möge diese Nacht

mehr Licht sehen.

 

 

 

TÄUSCHUNG

 

Meine Heimat,

es gibt Tausende von Jahren,

dass du dich kaum auf den Beinen hieltest

im Glauben,

dass die Mitte der Welt

in deinem Bauchnabel ist

 

O heilige Erde

wir müssen aufwachen

um zu verstehen

wie lange wir geschlafen haben

 

 

Übersetzt vom Autor

 

 

Albanisch

 

 

 EXIT

 

Dola nga vetvetja

Dhe pashë

Sa pak i ngjante jetës

E deridjeshmja ime.

 

Nisa të dyshoj

Nëse në mua ka mbetur ende

Pak nga unë

 

Kur pështymën e hedh

Më larg se fjalën

E kohën

E marr nëpër këmbë

 

E ndjej

Sa ngushtë më bien

Orët që më kanë mbetur

 

Pastë më shumë dritë

Ajo natë.

 

 

 ILUZION

 

Atdhe, ka mijëra vite

Që mezi po e mban veten në këmbë

Duke parë ëndrra

Se mesi i botës

Është në kërthizën tënde

 

O At

Duhet zgjuar

Për të kuptuar

Sa shumë kemi fjetur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

افسانه‌ها

 

در نوشگاه – The Legends- نشسته ام

در گوشه ای تاریک

با لیوانی زهرِ مار در دستم

و می اندیشم

صد سالِ دیگر – فقط صد سالِ ناچیزِ دیگر –

هیچ یک از این آدم ها زنده نخواهد بود

 

نه آن که آن بالا بر بالکن که به سنِ تئاتر می ماند نشسته

و هر لحظه آهنگی تازه ساز می کند

نه آن دختران و پسرانِ جوان که با مهارت لیوان ها را پرمی کنند

و پول ها را می گیرند

نه این جماعت که این وسط حرکات ناموزون دارند

 

و نه من

-نگارنده ی اندوهگینِ این سطور –

و خدای قدرقدرتِ این کلمات

هیچ یک نخواهیم بود

و به افسانه ها خواهیم پیوست (The Legends!)

 

از پنجره یِ اتاقِ زیرزمینی من

فقط سرشاخه های زمستانی پیداست

آوای کلاغانِ سحرگاهی می آید

صبحی سرد بر من می وزد

در آینه مردی متفاوت به من می نگرد-

با چشم هاِی پف کرده    تک و توک موی سفید در شقیقه ها

ریشِ دوروزه-

می گوید: با چشم هایی تازه به دنیا بنگر

فرداشب سمینارِ " دوباره جوان شوید با عشق" در کلیسای متدیست برپاست

People of all faiths and no faith welcome”  

مردی که در آینه است از من می پرسد:

What is your faith?

می گویم: با زبانِ مادری ات حرف بزن

با واژه هایی که در ذهنت حمل می کنی و از گذشته های دور آورده ای

با واژه های نیاکانت حرف بزن

آیا پدربزرگِ من هم در ایمانش دچارِ هیچ تردیدی بود؟

آیا پدرم هرگز به این امور می اندیشد؟

 

دنیا برای اندیشیدن مجالِ کوتاهی ست.