Alireza Abiz (Iran/UK) is an Iranian poet, literary critic and translator based in London. He studied English Literature in Mashhad and Tehran universities and received his PhD in Creative Writing –Poetry from Newcastle University, UK. Abiz has written extensively on Persian contemporary literature and culture. His scholarly book ‘Censorship of Literature in Post-Revolutionary Iran: Politics and Culture since 1979’ is forthcoming by Bloomsbury. He has so far published five collections of poetry in Persian; ‘Stop! We must get off’, ‘Spaghetti with Mexican sauce’, ‘I can hear a tree from my desk’ “13/1 Koohsangi Street” and ‘Black Line- London Underground’. The latest collection published in 2017 was awarded the most prestigious independent poetry award in Iran, the Shamlou Award. Abiz is also an award-winning translator and has translated some leading English language poets including Basil Bunting, Derek Walcott, Jack Kerouac and C.K. Williams into Persian. He is a board member in Poetry Translation Centre and the chief judge in Sarah Maguire Poetry in Translation Prize.
English
THE FLY
I chased the fly out of the kitchen
He will die tonight
I opened the door onto the yard
And many times I shooed him out with the yellow napkin
And each time he came back in.
In a small saucepan on the stove
I was cooking black-eyed beans
The fly flew toward the pan
Drinking in the stem from the beans
I swatted at him with the napkin
Careful not to hit him-
I don’t want his blood on my hands.
He made a turn and hid under the table
I could easily have grabbed him
I was scared I would catch germs and kill the fly as well.
I don’t want his death to be at my hand.
I chased him out with the yellow napkin
And quickly closed the door
If I want to have a smoke in the yard
I must remember to shut the door after me
If the fly were smart
He would go and sit on that vent- is it from the boiler?
There is always warm steam there
I don’t think he is that intelligent
And I wouldn’t know how to explain this to him
And anyway, he is not going to last the winter is he?
Translated by Alireza Abiz and W. N. Herbert
THE LEGENDS
I am sitting in Legends
In a dark corner of the bar
Nursing a glass of beer
And thinking
In a hundred years- just one hundred years-
None of these people will be alive
Not that one up there on the little stage
Playing a new track every few minutes
Nor those young boys and girls skilfully filling glasses
And taking money
Nor this crowd moving their bodies un-rhythmically
And not me
-The melancholic scribbler of these lines-
And the almighty god of these words
Not one of us will continue to be
We’ll all be lost in Legends.
From the window of my basement room
Only the topmost wintry boughs are visible
I hear the crying of the crows
A cold morning envelopes me
In the mirror another man looks at me
With puffy eyes and white hairs in his temples
A two-day beard
He says: Look at the world with fresh eyes
Tomorrow night there’s a seminar “Rejuvenate with Love” in the Methodist church
“People of all faiths and no faith welcome”
The man in the mirror asks me in English:
“What is your faith?”
I reply: Speak in your mother tongue
With the words that you carry in your mind from the distant past
Speak with the words of your ancestors
Did my grandfather suffer any doubt in his faith?
Does my father ever think about this?
The world is too brief a space for thought.
Translated by Alireza Abiz and W. N. Herbert
Farsi
مگس
مگس را از آشپزخانه بیرون راندم
او امشب می میرد
در آشپزخانه را که به حیاط گشوده می شود بازکردم
و بارها با دستمالِ زردرنگ او را به سوی در راندم
برگشت و به درون آمد
روی گاز در قابلمه ی کوچک
لوبیا چشم بلبلی گذاشته ام بپزد
مگس به سوی قابلمه و گاز می پرد
بخارِ لوبیا را هورت می کشد
با دستمال او را می تارانم
طوری که دستمال به او نخورد-
نمی خواهم خونش به گردنم بیافتد
بر می گردد و زیرِ میز پنهان می شود
می توانم راحت با دست بگیرم اش
اکراه دارم که هم دستم کثیف شود و هم در دستم بمیرد
نمی خواهم مرگش به دستِ من باشد
با دستمالِ زرد او را راندم
و به سرعت در را بستم
یادم باشد اگر بخواهم به حیاط بروم سیگار بکشم
در را زود پشتِ سرم ببندم
اگر مگس زرنگ باشد می رود روی خروجی سوپاپِ دیگِ بخار(؟) می نشیند
آنجا همیشه بخارِ گرمی هست
گمان نکنم آنقدر باهوش باشد
و راهی نمی شناسم به او این را بفهمانم
در هر حال از این زمستان جان سالم به در نمی برد ( می برد؟)
افسانهها
در نوشگاه – The Legends- نشسته ام
در گوشه ای تاریک
با لیوانی زهرِ مار در دستم
و می اندیشم
صد سالِ دیگر – فقط صد سالِ ناچیزِ دیگر –
هیچ یک از این آدم ها زنده نخواهد بود
نه آن که آن بالا بر بالکن که به سنِ تئاتر می ماند نشسته
و هر لحظه آهنگی تازه ساز می کند
نه آن دختران و پسرانِ جوان که با مهارت لیوان ها را پرمی کنند
و پول ها را می گیرند
نه این جماعت که این وسط حرکات ناموزون دارند
و نه من
-نگارنده ی اندوهگینِ این سطور –
و خدای قدرقدرتِ این کلمات
هیچ یک نخواهیم بود
و به افسانه ها خواهیم پیوست (The Legends!)
از پنجره یِ اتاقِ زیرزمینی من
فقط سرشاخه های زمستانی پیداست
آوای کلاغانِ سحرگاهی می آید
صبحی سرد بر من می وزد
در آینه مردی متفاوت به من می نگرد-
با چشم هاِی پف کرده تک و توک موی سفید در شقیقه ها
ریشِ دوروزه-
می گوید: با چشم هایی تازه به دنیا بنگر
فرداشب سمینارِ " دوباره جوان شوید با عشق" در کلیسای متدیست برپاست
People of all faiths and no faith welcome” “
مردی که در آینه است از من می پرسد:
What is your faith?
می گویم: با زبانِ مادری ات حرف بزن
با واژه هایی که در ذهنت حمل می کنی و از گذشته های دور آورده ای
با واژه های نیاکانت حرف بزن
آیا پدربزرگِ من هم در ایمانش دچارِ هیچ تردیدی بود؟
آیا پدرم هرگز به این امور می اندیشد؟
دنیا برای اندیشیدن مجالِ کوتاهی ست.