Durga Prasad Panda (India) is an accomplished bilingual poet and critic in English and Odia. His poems have been anthologized thrice in British Council’s ‘Poetry India’ and included in the Little Magazine’s ‘India In Verse’, ’99 words’. Some of them were translated into Hindi, Bengali and Kannada. ‘Unreal City and other Poems’ is his English translation of Odia poet J.P. Das’s poetry. He also has three collections of poems and a book of ‘absurd’ short stories in Odia titled ‘Dhuaan.

English

 

EXILE

 

Like a rucksack

I carry

My absent home

On my back.

 

And oscillate

Precariously

Between banishment

And belonging.

 

A wanderer

That i am

My ultimate home

Is my skin.

 

 

 

MIGRANT WORKERS IN A METRO CITY                                 

 

It is as if, we have been emptied here

on the roadside

from inside the dustbin of fate.

 

We are bad fungus and herpes

erupted along the city’s buttersoft skin.

They say we itch a lot and often

get scratched clean from time to time

 

by the bulldozer’s sharp teeth.

We get rinsed thoroughly, relegated

to the periphery. We are the

dark underbelly the city wishes to hide.

 

But, like weeds we grow

and multiply anywhere:

beside the suburban railway tracks

reeking of human excreta,

 

alongside the filthy city drains,

amidst the stinking piss.

We copulate on the pavements

pretending no one is seeing.

 

We are the city’s eyesore,

festering, pus-filled wounds

people rush to cover.

Drained out thoroughly

we look like our own vestiges,

leftovers from another birth,                      

ghosts from our own burnt shadows.

 

We are actually the city’s whores:

 

fondling over,

sucking over,

Fucking over.

 

Now it is flying time

into our wretched holes.

 

Odia

 

ଦେଶାନ୍ତର



ପିଠିଉପରେ ଲଦାଯାଇଥିବା ବସ୍ତା ପରି
ମୁଁ ବୋହିଥାଏ
ମୋର ସେଇ କେବେ ବି ନଥିବା  ଘରଖଣ୍ଡି କୁ

ଆଉ ଝୁଲୁଥାଏ ଅହରହ
ଅତି ଦୟନୀୟ ଭାବରେ
ଗୋଟେ ଦେଶ ର ଅସ୍ଥିର ଭୂଖଣ୍ଡ କୁ
ଆପଣେଇପାରୁନଥିବା
କି ଛାଡିପାରୁନଥିବାର  ଦ୍ଵନ୍ଦ ଭିତରେ

ମୁଁ ଜଣେ ଭାବଘୁରା
ହେଲେ ମୁଁ କଣ ଜାଣିଥାଏ ଯେ
ମୁଁ ଘର କରି ରହିଥାଏ
ମୋ ଦେହ ର ଚମ ଭିତରେ 

 

 

ମହାନଗର ପ୍ରତି ପ୍ରବାସୀ ଶ୍ରମିକଙ୍କ ଉକ୍ତି


ସତେ ଯେପରି ଆମକୁ ଏଇଠି
ଆଣି ଗଦା କରିଦିଆଯାଇଛି ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ
ଆମ ଭାଗ୍ୟର ଅଳିଆଡ଼ବା ଭିତରୁ ଅଜାଡ଼ି।

ଏ ସହରର ମସୃଣ ଚମ ଉପରେ
ଆମେ ସବୁ କାଳେ ଯାଦୁ କାଛୁ କୁଣ୍ଡିଆ
ଯାହାକୁ ଥରକୁ ଥର ରାଂଚୁଡ଼ି ପକାଏ,
ସଫା କରିଦିଏ ଚିକ୍କଣ କରି
ବୁଲଡ଼ୋଜରର ନଖ ଆଉ ଦାନ୍ତ।

ଆମେ ଏମିତି ଠେଲିହେଇ ଆସୁ ସହରତଳି ଉପାନ୍ତ।
ଆମେ ଏ ସହର ଦେହରେ ଅନ୍ଧାରି କଳଙ୍କ
ଯାହାକୁ ଚଟ୍ କରି ଢାଙ୍କି ଲୁଚେଇଦିଏ
ସହରର ଚକ୍ଚକ୍ ଆଲୁଅର ଉଜ୍ୱଳ ପେ।।ଷାକ।

ଆମେ କିନ୍ତୁ ଅମାନିଆ ବଢିଉଠୁ ଅନାବନା ଅରମା
ଜଂଗଲ ପରି ଯୋଉଠିପାରି ସେଇଠି, ଖେପିଯାଉ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ
ପୁତିଗନ୍ଧମୟ ଉପନଗର ରେଳଧାରଣା କଡ଼େକଡ଼େ
ଆବର୍ଜନାପୂର୍ଣ୍ଣ ନାଳନର୍ଦ୍ଦମା ଆଖେପାଖେ।

କେହି କୁଆଡ଼େ ଦେଖୁନାହାଁନ୍ତି ବୋଲିଭାବି
ଆମେ ନିଦ ଯାଉ ମୈଥୁନ ବି କରୁ ରାତିର ଫୁଟ୍ପାଥ୍ରେ।

ଆମେ ସବୁ ମହାନଗର ମୋହଗ୍ରସ୍ତ ଆଖିରେ
ଅହରହ ଫୋଡ଼ିହେଉଥିବା କଂଟା, ସହରର
ଅବୟବରେ ପଚିଯାଇଥିବା ପୂଜଭର୍ତି ଘା’।

ଆମ ଦେହରୁ ଶ୍ରମର ଶେଷ ରସ ବୁନ୍ଦାକ
ଚିପୁଡ଼ି ଚୋଷି ଖାଇସାରିବା ପରେ
ଆମକୁ ଆଡ଼େଇଦେବାକୁ ତତ୍ପର ଏ ସହର।

ଆମେ ସବୁ ବୋଧହୁଏ
ନଗରଭୋଗ୍ୟା ବେଶ୍ୟାଙ୍କ ଦଳ:
ସହରର ଅବାଂଛିତ ହସ୍ତ ସଂଚାଳନ
ଶୋଷଣ, ଉତ୍ପୀଡ଼ନ
ଓ ସମ୍ଭୋଗ ପରେପରେ
ଏବେ ଏ ସହରର ଖସି ଫେରାର ହେବାର ବେଳ।

ଆଉ ଆମେ ସବୁ ନିଜନିଜ ନର୍କର
ଅନ୍ଧାରୁଆ ଗାତମାନଙ୍କ ଭିତରକୁ
ଚୁପ୍ଚାପ୍ ଫେରିଆସିବାର ବେଳ।


Translated from Odia into English by the poet