Hamdi Ismail Meça (Albanien/Italy), born on September 6, 1952 in the famous Albanian city of Krujais, a poet, prose writer, essayist, scholar. His poems have been translated into several languages.  He has an MS in Albanian Language and Literature from the University of Shkodra. Besides, he has been qualified and certified in humanities, psychology, linguistics, public administration, and tourism. He has worked as a professor of literature.

 

 

English

 

Albanian


 THE WIFE OF THE POLICE OFFICER KILLED IN THE LINE OF DUTY

 

Thousands of years have elapsed, and we still worry about Penelope

Who, to tell the truth, was waiting for the inventor of the ‘Trojan Horse’

That fatal weapon

Again other thousands of years will pass by

With people worrying about that woman of glamour

Yet the wife of the murdered policeman expects to go through the wonder of affection lasting three days only

This woman of no glamour covering in black darkness

Belonging to the night and not at all to her

Words struggle to walk out but fall

Into the whirling hole that pierces this world through

Moss

In the moist of the murdered police wife’s tears

Moss and not wet touchwood

What kind of living things might there be in the moss?

I mean the moss of the endless wound?

What kinds of organisms are being born in the moss?

I mean the organisms flying around, appearing and disappearing, appearing and disappearing

I am not sinning with what I see and my eyes borrow

I stay even hidden in the rooms of implications

Yes, I am certain

Yes, I am certain

That this each of us is growing smaller than ever before

In this accompanying ironic procession so similar

To the tube in the stomach, with the intestines inside and outside the abdomen

Why is this procession growing smaller?

In it each of us diminishing

Is there a limit to metamorphosis?

For, ah,

Oh, for

The moist of the murdered police wife’s tears

Contains the same cells

The same particles of breaths together and separately

Created this living reality

This round world itself

Consisting of infinite particles of breaths

Particles of breaths, breaths of particles, moving as you like it

Not due to the habit of words

But due to Emanuel Kant, this climber climbing

The bottle of gnosology

Catching at

And holding firmly on the sacred

 

 

PUT THE EARTHLY GLOBE IN FRONT OF YOUR EYES

 

Brahmagupta from India was the first to define

ZERO as a number

ZERO is the iron atom of Manneken Pis

And every other atom contains ZERO

ZERO is the dew drop and the fire burning inside it

ZERO is my earlap, my winking eye, my pupil

ZERO hangs on the male’s and the female’s neck

Besides, ZERO is their tight bodily embrace

ZERO is the mouth emptied of words, the tip of the writing pen

ZERO is the enwombed baby before birth

Besides, ZERO is the hunched old man before death

Flaming and extinguished ZEROS pass through the seven-skied week

ZERO is the earthly globe

Now, at the end, I am mentioning the earthly globe

To summon you, men, to place it in front of your eyes

The breaths of the dirt increase

Unceasingly, they do increase

 

 

 

 

 

 

 

 

 BASHKËSHORTJA E POLICIT TË VRARË NË KRYE TË DETYRËS

 

Nga mijëra vjet ende hallin po ia qajmë Penelopës,

e cila, për hir të së vërtetës, shpikësin e armës së kobshme

“Kali i Trojës”, priste. Dhe mijëra vjet të tjerë

prapë halli asaj femre që magjeps do t’i qahet,

ama gruas së policit të vrarë, vetëm çudia tre-ditore, i qaset.

Me terr të zi mbuluar kjo grua që nuk magjeps,

i natës as dhe një milimetër ky terr i saj.

Fjalët bëjnë të dalin, rrëzohen,

në vrimën kapërdirëse që çpon këtë botë.
Myshk

në lagështirën e lotëve të gruas së policit të vrarë,

myshk dhe jo eshkë e lagur,

ç’lloje gjallesash në atë myshk të plagës

pa kufij mund të ketë?

Ç’lloje organizmash me lëvizje përpëlitëse, ringjallëse

duku-zhduku, zhduku-duku formësohen në atë myshk?

S’mëkatoj me këtë që po vështroj dhe me sy të marrë hua,

madje dhe i fshehur nëpër kthinat e nënkuptimit.

I sigurtë, po,

e sigurtë, po,

secili prej nesh më i vogël se kurrë më parë

te ky kortezh përcjellës, ironik dhe aq i ngjashëm

me tubin për në stomak, zorrët në bark e përtej.
Përse ky zvogëlim i pandalshëm

i secilit prej nesh në kortezh? A ka një kufi metamorfoza?

Sepse, ah,

oh, sepse

në atë myshk të lagështirës së lotëve të gruas së policit të vrarë,

po të njëjtat qeliza prezente,

po të njëjtat grimca-frymë bashkë dhe secila më vete,

këtë realitet të gjallë krijuan,

këtë botë rrumbullake,

e cila dhe për vete grimcë—frymë në pafundësi,

grimcë-frymë, frymë-grimcë, zhvendosen si të duash,

jo nga zakon i fjalëve,

por Emanuel Kanti, ky alpinist në malin e gastares

së gnosiologjisë,

te hyjnorja kapet,

formbahet.

 

 

 

 

 

PARA VETES, RRUZULLIN TOKËSOR

 

Zeron

si numër, i pari Brahmagupta nga India e caktoi,

zero—atom i hekurit në statujën e Brukselit

dhe çdo atom tjetër,

zero—pika e vesës dhe xixa e zjarrit e ndezur në të,

zero—llapa e veshit tim, syri i shkelur dhe bebja në sy,

zero—ajo përmbi qafën e mashkullit e të femrës

dhe i tyre përqafim trup më trup, ama fort,

zero—goja pa fjalën dhe maja e stilolapsit që shkruan,

zero—foshnja ende në bark para se të lindë

dhe plaku i krrusur para se të vdesë,

zero të ndezura e të shuara nëpër javën me shtatë qiej,

zero—ky rruzull tokësor.

E përmenda të fundit globin e dheut, o mëkëmbës,

secili para vetes, atë të vendosë,

fryma e baltës shtohet,

shtohet.

 

 


Translated from Albanian to English by the poet