Anton Marku (Kosovo/Österreich) wurde am 15. August 1971 in Gjakova (Kosovo) geboren, wo er Literatur studierte. Danach absolvierte er ein Jus-Studium an der Universität Pristina und schloss dann Masterstudien an der Universität in Wien ab. Seit vierzehn Jahren lebt und arbeitet Anton Marku in Österreich. Er schreibt vor allem Lyrik, aber auch kurze Erzählungen. Bisher hat er zwölf Gedichtbände und zwei Geschichtensammlungen veröffentlicht. Einige seiner Werke sind auch in die englische, deutsche, rumänische, kroatische, serbische, russische und arabische Sprache übersetzt worden.
Deutsch
EXIT
Ich bin aus mir herausgekommen
und ich sah
wie wenig es dem Leben ähnelten
meine bisherigen Tage
Ich begann zu zweifeln,
ob noch in mir
etwas tickt
Wenn mein Spucken geht
weiter als das Wort
und mein Alter
die Zeit belächelt
Ich fühle
wie eng mir passen
die Stunden, die mir noch bleiben
Möge diese Nacht
mehr Licht sehen.
TÄUSCHUNG
Meine Heimat,
es gibt Tausende von Jahren,
dass du dich kaum auf den Beinen hieltest
im Glauben,
dass die Mitte der Welt
in deinem Bauchnabel ist
O heilige Erde
wir müssen aufwachen
um zu verstehen
wie lange wir geschlafen haben
Übersetzt vom Autor
Albanisch
EXIT
Dola nga vetvetja
Dhe pashë
Sa pak i ngjante jetës
E deridjeshmja ime.
Nisa të dyshoj
Nëse në mua ka mbetur ende
Pak nga unë
Kur pështymën e hedh
Më larg se fjalën
E kohën
E marr nëpër këmbë
E ndjej
Sa ngushtë më bien
Orët që më kanë mbetur
Pastë më shumë dritë
Ajo natë.
ILUZION
Atdhe, ka mijëra vite
Që mezi po e mban veten në këmbë
Duke parë ëndrra
Se mesi i botës
Është në kërthizën tënde
O At
Duhet zgjuar
Për të kuptuar
Sa shumë kemi fjetur.
افسانه‌ها
در نوشگاه – The Legends- نشسته ام
در گوشه ای تاریک
با لیوانی زهرِ مار در دستم
و می اندیشم
صد سالِ دیگر – فقط صد سالِ ناچیزِ دیگر –
هیچ یک از این آدم ها زنده نخواهد بود
نه آن که آن بالا بر بالکن که به سنِ تئاتر می ماند نشسته
و هر لحظه آهنگی تازه ساز می کند
نه آن دختران و پسرانِ جوان که با مهارت لیوان ها را پرمی کنند
و پول ها را می گیرند
نه این جماعت که این وسط حرکات ناموزون دارند
و نه من
-نگارنده ی اندوهگینِ این سطور –
و خدای قدرقدرتِ این کلمات
هیچ یک نخواهیم بود
و به افسانه ها خواهیم پیوست (The Legends!)
از پنجره یِ اتاقِ زیرزمینی من
فقط سرشاخه های زمستانی پیداست
آوای کلاغانِ سحرگاهی می آید
صبحی سرد بر من می وزد
در آینه مردی متفاوت به من می نگرد-
با چشم هاِی پف کرده تک و توک موی سفید در شقیقه ها
ریشِ دوروزه-
می گوید: با چشم هایی تازه به دنیا بنگر
فرداشب سمینارِ " دوباره جوان شوید با عشق" در کلیسای متدیست برپاست
People of all faiths and no faith welcome” “
مردی که در آینه است از من می پرسد:
What is your faith?
می گویم: با زبانِ مادری ات حرف بزن
با واژه هایی که در ذهنت حمل می کنی و از گذشته های دور آورده ای
با واژه های نیاکانت حرف بزن
آیا پدربزرگِ من هم در ایمانش دچارِ هیچ تردیدی بود؟
آیا پدرم هرگز به این امور می اندیشد؟
دنیا برای اندیشیدن مجالِ کوتاهی ست.