Mitra Shahmoradi-Strohmaier( Iran / Österreich) geboren 1955 in Abadan (Iran). Sie studierte Malerei in Teheran und Wien. Sie lebt und arbeitet als freischaffende Künstlerin in Wien, wo sie u.a. in der künstlerischen Bildung tätig ist. Seit 1982 stellt sie regelmäßig als Weltbürgerin ihre Werke im In- und Ausland aus. Sie hat zwei Gedicht und Bildband 1001 Nacht das ewige Spiel“, Wien 2015 und Ich male die Welt zu Licht Geflüster einer Malerin“, Wien, 2010 veröffentlicht.
Deutsch
ich baue
ich baue mit Farben
eine Heimat
ich baue mit Buchstaben
eine Identität
ich baue mit Erde, Wasser, Luft und Feuer
eine Stadt
geschmückt mit zahllosen Sprachen, Kulturen und Glauben
umarmt vom Regenbogen
mit vertrauter Identität
und göttlichem Duft
Paradiesvögel
wir waren immer frei
haben gesungen
haben getanzt
wir kennen den Himmel im ganzen Universum
alle Wiesen auf der Welt
und alle Bäume in verschiedenen Wäldern
wir haben von allen Bächen getrunken
und von allen Körnern gekostet
seit tausenden von Jahren
wir kennen alle Menschen
wir kennen Adam und Eva
wir sind Paradiesvögel
warum willst du uns im Käfig einsperren?
wir sind immer frei
Vergeltung
du tötest mich als Vergeltung
ich weiß nicht, wofür du Vergeltung willst
ich habe Angst und weiß nicht
wo du bist
wann du kommst
wer du bist
von wem ich getötet werde
Ich bin bereits tot
du bleibst unbestraft
töte mich nicht
ich will dir schöne Geschichten erzählen
Weiße Tinte
das ungehörte Wort
schreibe ich dir
auf einem weißen Papier
mit weißer Tinte
damit nur du es liest
ich schreibe dir
über einem Abend in einer mir fremden Stadt
in einer kalten Wohnung mit wenig Licht
als unvermutet ein vergangener Geruch lebendig wurde
ich schreibe dir
über einen nebeligen Tag
als mich der Geruch dieser Stadt erinnerte an Abadan
das Abadan meiner Kindheit
das blühende, warme Abadan
seine warme Luft
seine warmen Menschen
ich schreibe dir
vom fernen und vertrauten Wohlgeruch und Wohlklang
Geruch ist Erinnerung geworden
Klang ist Erinnerung geworden
Gedicht ist Erinnerung geworden
Norouz ist Erinnerung geworden
Gedenken ist Erinnerung geworden
ich schreibe dir
über Tage und Nächte des einsamen Zorns
leere Blicke
leere Worte
all das schreibe ich dir
auf einem weißen Papier
mit weißer Tinte
damit nur du es liest
Persisch
بنا می کنم
با رنگها وطنی می سازم
با حروف هویتی
با خاک، آب، آتش و باد
شهری بنا می کنم
مزین به گویشها، فرهنگها و کیشهای بیشمار
در آغوش رنگین کمان
با هویتی آشنا
و عطر خدا
پرنده های بهشتی
ما همواره آزاد بودیم
می خواندیم
می رقصیدیم
ما آسمان تمام کهکشان را می شنا سیم
تمامی چمنهای دنیا را
و تمام درختان جنگلهای گوناگون را
ما از تمام جویبارها نوشیده ایم
و همه ی دانه ها را چشیده ایم
از هزاران سالها
ما بشریت را می شنا سیم
آدم و حوا را
ما پرنده گان بهشتیم
چرا می خواهی ما را در قفس حبس کنی؟
ما همواره آزادیم
انتقام
توبرای انتقام مرا می کشی
نمی دانم برای چه انتقام می خواهی؟
می ترسم و نمی دانم
کجایی
چه وقت می آیی
که هستی
به دست چه کسی کشته می شوم
من مرده ام
تو بی مجازات می مانی
مکش مرا
می خواهم برایت داستانها ی زیبا حکایت کنم
مرکب سفید
سخنی که نا شنیده ماند
برایت می نویسم
بر کاغذی سفید
با مرکب سفید
تا تنها تو بخوانی
برایت می نویسم
از شبی در شهری نا آشنا
در خانه ای سرد و کم نور
که ناگاه بوی قدیم جان گرفت
برایت می نویسم
از روزی مه آلود
که شهرمملواز بوی آبادان بود
آبادان کودکیم
آبادان آباد
آبادان گرم
هوای گرمش
مردمان گرمش
برایت می نویسم
ازعطر و آوای آشنای دور
بو خاطره شد
آواز خاطره شد
شعر خاطره شد
نوروزخاطره شد
یاد خاطره شد
برایت می نویسم
از روزها و شبهای تنهایی بغض
نگاههای خالی
کلمات خالی
تمامی را برایت می نویسم
بر کاغذی سفید
با مرکب سفید
تا تنها تو بخوانی