Khulan Naranbaatar (Mongolei/Deutschland) ist eine Autorin und Schülerin. Sie wurde 2007 in Ulaanbaatar, Mongolei, geboren und wuchs bei ihren Großeltern auf. Mit neun Jahren zog sie zu ihren Eltern nach Tschechien, bevor sie im Alter von 14 Jahren nach Deutschland kam. Derzeit besucht sie das Friedrichs-Gymnasium in Herford. Sie spricht vier Sprachen fließend und interessiert sich für Menschenrechte, internationale Beziehungen und kulturellen Austausch. In ihren Texten verbindet sie persönliche Erfahrungen mit einem Blick auf globale Themen.
Deutsch
ZWISCHEN ZWEI WELTEN: EINE REISE DER ZUGEHÖRIGKEIT
Die Beeren waren sauer - so sauer, dass ich die Augen zusammenkniff - aber sie waren das Süßeste, was ich kannte. Ich pflückte sie mit meinem Großvater in der Mongolei, unsere Hände rot gefärbt, unser Lachen hallte unter dem weiten Himmel wider. Seitdem habe ich nichts Vergleichbares mehr geschmeckt.
Als Kind lebte ich bei meinen Großeltern, während meine Eltern im Ausland arbeiteten. Bei Schulveranstaltungen sah ich, wie meine Mitschüler in die Arme ihrer Eltern rannten. Ich stand allein da, ließ meinen Blick über die Menge schweifen, bis ich das vertraute Gesicht meiner Großmutter sah. Sie sagte nie viel, aber sie war immer da.
Telefonate mit meinen Eltern waren kurz. Ich wusste nicht, wie ich den Schmerz in meinem Herzen ausdrücken sollte. Nach jedem Anruf weinte ich, klammerte mich an das Telefon und wünschte mir, die Distanz zwischen uns überbrücken zu können.
Als ich schließlich zu meinen Eltern zog, fiel es mir schwer, eine Verbindung aufzubauen. Die Worte "Ich liebe dich" fühlten sich fremd an. Kaum hatte ich mich angepasst, zogen wir erneut um - diesmal nach Deutschland. Neue Sprache, neue Kultur, neue Isolation. Ich fühlte mich wie ein Puzzleteil, das nirgendwohin passte.
Ich stellte meinen Wert in Frage und hatte das Gefühl, meine Eltern im Stich zu lassen. Sie hatten so viel geopfert, und ich konnte meinen Platz nicht finden. Aber mit der Zeit lernte ich, mich in dieser neuen Welt zurechtzufinden. Ich fand Stärke in meinen Kämpfen und Dankbarkeit für die unerschütterliche Unterstützung meiner Eltern.
Meine Großeltern zurückzulassen, war eine der schwersten Entscheidungen meines Lebens.
Sie hatten mich großgezogen, mir beigebracht, wie man kocht, wie man eine Kuh melkt, wie man andere respektiert. Alles, was meine Eltern mir nicht beibringen konnten, lehrten sie mich. Der Abschied fühlte sich an, als würde ich einen Teil von mir selbst zurücklassen. Ich weinte viel und dachte daran, wie sie ohne mich zurechtkommen würden, besonders da so viele, das Dorf für bessere Chancen verlassen hatten. Aber sie sagten mir, ich solle gehen, hart arbeiten, meinen Eltern helfen und ein anständiger Mensch werden. Ihre Worte hinterließen eine tiefe Botschaft in meinem Herzen.
In Deutschland trug ich zu meinem Schulabschluss meine traditionelle mongolische Kleidung. Ich war stolz, aber einige Mitschüler machten sich über mich lustig.
Ihre Worte verletzten mich tief. Ich konnte nicht verstehen, warum Menschen so gemein sein konnten. Mit der Zeit lernte ich, dass einige Menschen respektlos sein könnten, aber ich glaube fest daran, dass wir durch Freundlichkeit und Anstand einen Unterschied machen können.
Eines Tages hoffe ich, dass niemand mehr Rasissmus und Diskriminierung erleben muss.
Jetzt strebe ich danach, einen Unterschied zu machen - für meine Familie, für mein Heimat, für andere, die sich fehl am Platz fühlen. Ich möchte eine Stimme für diejenigen sein, die sich nicht gehört fühlen, um eine Zukunft zu gestalten, in der jeder dazugehört.
Übersetzt von der Autorin
Mongolisch
Хоёр ертөнцийн дунд: Алсаас ойртсон сэтгэл
Жимс нь аманд хүрмэгц нүд минь өөрийн эрхгүй анигдав. Тийм их исгэлэн ч, яг л миний амссан хамгийн гайхам амт. Өвөөгийнхөө хажууд өвс ногоогоор дүүрэн талд сөхөрч суугаад, нарны дулаан, салхины үнэр дунд жимс түүдэг байлаа. Гараа улаан болтол будаж, инээд маань тэнгэрийн хаяа руу ниснэ. Тэр мөчид би бүхнийг мартдаг байсан. Түүнээс хойш тийм амтыг ахин мэдрээгүй.
Бага нас минь өвөө, эмээ хоёрын халуун гарт өнгөрөв. Эцэг эх маань алс газарт ажиллаж, би тэдний хайранд өссөн. Сургуулийн баяр дээр хүүхдүүд эцэг эхийнхээ тэврэл рүү гүйхийг харахад би ганцаараа үлддэг. Олны дундаас эмээгийн минь танил царай харагдах мөчид л сэтгэлд минь дулаан асна. Тэр их юм ярьдаггүй, гэхдээ үргэлж хажууд минь байдаг байсан.
Эцэг эхтэйгээ утсаар ярих үед үгс хоолойд тээглэж, сэтгэлийн минь өвдөлт хэлэгдэхгүй үлддэг. Утас тавьсны дараа би нулимсанд автаж, бидний хоорондох алсыг арилгахыг хүсдэг байлаа.
Тэдэнтэй дахин уулзахад ч бидний хооронд үл үзэгдэх хана байсан мэт. “Би чамд хайртай” гэх үг хэлэн дээр танихгүй мэт гацна. Дөнгөж дасаж эхэлмэгц бид дахин нүүж, энэ удаа Герман руу ирэв. Шинэ хэл, шинэ соёл, шинэ ганцаардал… Би хаана ч таарахгүй эвлүүлдэг тоглоомын хаягдсан хэсэг шиг санагддаг байлаа.
Өөрийн үнэ цэнийг эргэлзэж, эцэг эхээ урам хугалж байна гэж боддог байсан. Тэд бүхнээ золиосолсон, харин би байр сууриа олоогүй. Гэхдээ цаг хугацаа өнгөрөхөд би аажмаар энэ шинэ ертөнцөд дасан, зовлонгийн дундаас хүч олж, эцэг эхийнхээ хайр, итгэлд талархах болсон.
Өвөө, эмээгээ орхин явах нь миний амьдралын хамгийн хүнд шийдвэр байлаа. Тэд намайг амьдралын ухаанд сургаж, хоол хийх, үнээ саах, бусдыг хүндэтгэхийг зааж өгсөн. Эцэг эх минь зааж чадаагүй бүхнийг тэд надад сургасан.
Салах ёсны тэр өдөр би өөрийнхөө нэг хэсгийг тасдаж үлдээж байгаа мэт санагдсан. Нулимс минь цутгаж, тэд минийгүйгээр яаж амьдрах бол гэж бодсоор байлаа. Гэвч тэд намайг суралцаж, хөдөлмөрлөж, сайн хүн болоосой гэж хүсдэг байсан. Тэдний сургааль миний зүрхэнд үүрд үлдсэн.
Германд би монгол үндэсний хувцсаа өмсөж сургуульдаа очихдоо бахархдаг байлаа. Гэвч зарим ангийнхан шоолж, үгээрээ сэтгэлд минь шарх үлдээсэн. Яагаад хүмүүс ийм байдгийг ойлгохгүй ч, эелдэг байдал өөрчлөлт авчирна гэдэгт би итгэдэг. Нэг өдөр хэний ч амьдралд ялгаварлал, гадуурхалт байхгүй байгаасай гэж хүсдэг.
Одоо би гэр бүл, Монгол, өөрийн байр сууриа хайж яваа бүхний төлөө өөрчлөлт хийхийг хүсдэг. Дуу хоолой нь сонсогддоггүй хүмүүст хүрч, хүн бүр өөрийн байраа эзэлсэн, эрх тэгш ирээдүйг бүтээхийг мөрөөддөг.